گزیده کتاب

تأویل یک رؤیا یعنی تصریح معنای آن، یعنی جایگزین کردن رؤیا با چیزی که در رشته پیوسته کنش‌های روانی ما به عنوان یک حلقه ارتباطی مهم و ارزشمند، جای رؤیا را می‌گیرد.

اساس دیگر دوستی مؤثر ایده‌‌‌ای بسیار ساده است: باید بیشترین کار نیکی را که می‌توانیم انجام دهیم. پیروی از قواعد معمول مانند دزدی نکردن، خیانت نکردن، آسیب ترساندن، و نکشتن کافی نیست؛ یا کلا کافی نیست یا لااقل برای آن‌ها که زندگی مادی راحتی دارند و می‌توانند تغذیه و مسکن و پوشاک خود و خانواده شان را فراهم کنند و در نهایت پول و وقت اضافی خواهند داشت کافی نیست. زندگی‌‌‌ای که حداقل‌های اخلاقی را رعایت می‌کند مستلزم استفاده از قسمت بزرگی از منابع اضافه برای خلق دنیایی بهتر است. اخلاقی ترین نوع زندگی مستلزم انجام دادن بیشترین نیکی ممکن است.

اخلاق کمتر از آنچه عموما تصور می‌شود با شکل دهی اولویت‌های ما و با هدایت سلوک ما ارتباط دارد - کمتر از آنچه عموما تصور می‌شود از آنچه باید درباره این امور بدانیم به ما می‌گوید: به چه چیز باید ارزش نهیم و چگونه باید زندگی کنیم. اخلاق مرجعیت چندانی نیز ندارد. اخلاق حتی جایی که چیز درخوری برای گفتن دارد لزوما حرف آخر را نمی‌زند. درباره علاقه ما به مدیریت معقول آن جنبه‌های زندگی مان که به لحاظ هنجاری مهم است، دستورالعمل‌های اخلاقی، کمتر از آنچه اغلب راغب ایم باور داشته باشیم مربوط و قطعی است.

"ممکن است دشمنان انسان امروزی درمانگران مهربانی باشند که همان کمکی را که به دیگران می‌کردند در حق شما هم اعمال کنند. منظور او به کار گرفتن علوم اجتماعی در حمایت از اخلاق اجتماعی دوره‌‌‌ای است که در آن قرار داریم. بنابراین ممکن است فرایند کمک به مردم آن‌ها را همرنگ جماعت کرده و به این ترتیب به انهدام فردیت خود تمایل پیدا کنند." من خود بر این باورم که این گرایش با گسترش شیوه تعدیل رفتار به شدت افزایش می‌یابد و این شیوه‌ی روان درمانی مبتنی بر این اصل است که هر هدفی که درمانگر و گروه او برگزیده اند بی تردید برای همه انسان‌ها بهترین است و از این رو نیاز به هر نوع نظریه‌‌‌ای فراتر از این پیش فرض را آشکارا نفی می‌کند.

معنویت از واژه لاتین اسپیریتوس به معنای نقش زندگی یا "روشی برای بودن" و تجربه کردن است که با آگاهی یافتن از یک بعد غیر مادی به وجود می‌آید و ارزش‌های قابل تشخیص، آن را معین می‌سازد. این ارزش‌ها به دیگران، خود، طبیعت و زندگی مربوطند، و به هر چیزی که فرد به عنوان غایی قلمداد می‌کند، اطلاق می‌شوند.
"به نظر می‌رسد که مشخصات عمده تجربه‌های معنوی و مذهبی انسان، در اشتیاق او نسبت به یک واقعیت فرامادی نمایانگر می‌شود و این اشتیاق غالبا در اوایل دوران کودکی خود ر نشان می‌دهد. این احساس که چیزی (حضوری) "سوای خودم" قابل دریافت و ادراک است و تمایل به شخصی سازی این حضور، در قالب نوعی الوهیت، و نوعی رابطه‌ی "من - تو" آن، که از طریق نماز و نیایش برقرار می‌شود."

کامو را به خاطر بی اعتنایی که نسبت به دانشگاهیان بر می‌انگیزد نیز دوست می‌دارم. اینان مرده ترین مردمانی هستند که می‌شناسیم. مرگ در ما به سان استاد است، آن که می‌داند. زندگی در ما به سان کودک است، آن که دوست می‌دارد، که بازی دوست داشتن می‌کند.

من معتقدم مهم ترین عامل ایجاد ناراحتی‌های عصبی؛ عوامل تربیتی، فرهنگی و اجتماعی است. فروید برای مسائلی از قبیل میل خود آزاری، احتیاج عصبی به محبت، احساس گناه و بسیاری مسائل دیگر قائل به علل بیولوژیک است؛ ولی من تمام این مشکلات را وابسته و مرتبط با یک مسئله کلی دیگر، یعنی "اضطراب اساسی" می‌دانم؛ و در ایجاد اضطراب اساسی نیز عوامل تربیتی و فرهنگی را مؤثر می‌دانم، نه عوامل بیولوژیک را. اگر ما نظریات بیولوژیک فروید را متعصبانه و دربست بپذیریم، نه تنها علم روانشناسی و روانکاوی، بلکه اساسا انسان را دریک بن بست مأیوسانه قرار داده ایم.

خطی که نیکی را از بدی جدا می‌کند، از میان کشورها، یا طبقات مختلف مردم یا احزاب سیاسی عبور نمی‌کند، بلکه دقیقا از وسط قلب تمام آدمیان می‌گذرد.

حقیقت چیزی است که آن را می‌دانیم ولی مثل این است که نمی‌شناسیم. مرگ را می‌شناسیم، از نظر عقلی از این حقیقت اطلاع داریم، اما این بخش ناآگاه ذهن است که ما را از نگرانی شدید محافظت می‌کند. در نتیجه، وحشت از مرگ را کنار می‌گذاریم یا با آن قطع رابطه می‌کنیم.
نگرانی از مرگ به طور عمومی‌تر در کابوس‌های شبانه ظاهر می‌شود. کابوس شبانه رویایی ناکام است، رویایی که نقشش نگهبانی از خواب بوده، از نگرانی مدیریت نشده‌‌‌ای شکست خورده است. اگرچه کابوس‌های شبانه در ظاهر با یکدیگر تفاوت دارند، اما روند اصلی همه آن‌ها یکسان است: اضطراب مرگ نارس از دست نگهبان‌هایش فرار کرده و به خود آگاه سرازیر می‌شود.